خدایا

بارونت رو دوست دارم

چون 

رحمت بی کرانت رو به یاد من میاره

وقتی بارون می باره

یادم میاد با تمام گناهام 

یکی هوامو داره

وقتی دره توبه رو باز می زاره

یعنی خدام هنوز هوامو داره

دل بر این رخ پریانی که از این کوی و سرا می گذرند چشم ببند

آن پری رخی که تو در انتظارش هستی 

از درونش زیباست….

غزل گویم من از بهر شهیدان              شهیدانی که رفتندتاباشدایران

غزل گویم غزلی پر حماسه                  ز   سردار  سورنا  تا  باکریان 

همه رفتند تاباشم من این جا              وبا رفتن شدندآنان جویدان

همه رفتند پی فکر و  عقیده                ندادندیک وجب خاک آن دلیران

چه گویم زان همه شور وحماسه           بریختن خون تن را همچوشیران

چه نامردانه سوخت جمشیدوتختش    به دست آن سیه دیو مغیلان

چه گویم من زبان لال ازبیان است       حقیروکوچک است نزدشهیدان

دلم پر می زند سوی دو کوهه              به   دنبال   غریبی   قریبان

نه،نگار رانیست توانایی توصیف           نه ازایران ، نه از شور آفرینان

نپرس از غرب زدگان شرقی از حجاب     بپرس از منِ مسلمِ زِ مُسلِمان دل کباب

من از کودکی تاکنون حجاب داشته ام    نه بند بود و نه دورم طناب داشته ام

حیدر شدی تاپشت در هی در بکوبند          جای ملائک نیز بال وپر بکوبند

زهرا دلش می خواست نام یا علی را           روی عقیق سرخ پیغمبر بکوبند

سنگ علی را فا طمه بر سینه می زد            باید که بردُرنجف هی دربکوبند

نام تو  اسم اعظم پروردگار است                 این مُهر رابایدبه هرمنبر بکوبند

معراج تازه ابتدایت بود باید                     نام تو را از این مقرب تر بکوبند

جواب نگار:

شب ها تودرخانه نبودی در بکوبند             فرا تر زان بودی که بال پر بکوبند

آری بتول ماحق می خواست باید              این هافدک می گفت تاکمتربکوبند

سنگ بتول راهم علی برسینه می زد           باید که عشق هر دورا با زَر بکوبند

اسم تو نه رسم تو را باید علم کرد               رسم تو را باید به هر منبر بکوبند

معراج آغازت نبود این را بدانم                   نام تو را از چی مقرب تر بکوبند

نام اسم اعظم پروردگار است                      بیا نگارا بر دلت حیدر   بکوبند