غزل گویم من از بهر شهیدان              شهیدانی که رفتندتاباشدایران

غزل گویم غزلی پر حماسه                  ز   سردار  سورنا  تا  باکریان 

همه رفتند تاباشم من این جا              وبا رفتن شدندآنان جویدان

همه رفتند پی فکر و  عقیده                ندادندیک وجب خاک آن دلیران

چه گویم زان همه شور وحماسه           بریختن خون تن را همچوشیران

چه نامردانه سوخت جمشیدوتختش    به دست آن سیه دیو مغیلان

چه گویم من زبان لال ازبیان است       حقیروکوچک است نزدشهیدان

دلم پر می زند سوی دو کوهه              به   دنبال   غریبی   قریبان

نه،نگار رانیست توانایی توصیف           نه ازایران ، نه از شور آفرینان