حکیم سعد الدین نزاری با سعدی شیرازی معاصر بود. 

این دو بزرگ با یکدیگر رفت و آمد داشتند به طوری که شیخ اجل سعدی دو بار از شیراز به دیار حکیم، قهستان رفت.
در سفری که حکیم نزاری برای دیدن سعدی به شیراز آمد، سعدی آنقدر در تجلیل و پذیرائی او تکلف ورزید و خود را به مشقت انداخت که حکیم زمان زیادی در شیراز توقف نکرد و در هنگام حرکت به سعدی گفت:

ما رفتیم ولی این شرط مهمان نوازی نبود که تو کردی

شیخ هم از این سخن درشگفت شد و پوزش خواست.
چندی بعد سعدی به دیدار حکیم به قهستان سفر کرد 

و در هنگام ورود حکیم را در مزرعه یافت که مشغول زراعت بود.
 او هم شیخ را به منزل فرستاد 

و خود بکارش ادامه داد تا فراغت حاصل کرد و به منزل رفت.
در پذیرائی از سعدی هم هیچ تکلف و تشریفاتی قائل نشد 

و در تهیه خوراک و لوازم پذیرائی چندان سادگی پیشه کرد که سعدی سه ماه در بیرجند ماند 

و چون وقت مراجعت رسید و آماده سفر شد

حکیم به بزرگان بیرجند پیغام فرستاد تا آنچه رسم تشریفات و پذیرائی است در حق سعدی بجا آورند

 و آنها نیز یکماه تمام از سعدی دعوتها نموده و پذیرائیها کردند.
چون سعدی عزم سفر کرد، حکیم به او گفت:

شرط مهمان نوازی این است 

که خالی از تکلف باشد تا مهمان را توقف میسر گردد 

نه اینکه چندان بخود زحمت دهی تا مهمان از شدت خجالت سرافکنده و پشیمان باز گردد.